Kazimierz Gawrysiak

Dzisiaj opowiem wojenną historię brata mojego dziadka – Kazimierza Gawrysiaka.

Kazimierz urodził się 7 marca 1917 we wsi Zabrzuśnia na terenie dzisiejszego miasteczka Głowno w powiecie Zgierskim (a wówczas Łowickim).

Obecnie już nikt nie potrafi powiedzieć jak trafił do Polskich Sił Zbrojnych na Zachodzie, ale jego nazwisko pojawia się w spisie żołnierzy Samodzielnej Brygady Strzelców Karpackich. Jak sam opowiadał, brał udział w walkach w Tobruku. Wskazuje na to także maleńki wycinek fotografii (oryginał ma rozmiar około 15 x 40 mm), na której widać kilku żołnierzy, wielbłąda i drogowskaz „Tobruk”. Pierwszy z lewej jest nawet nieco podobny do Kazimierza.

Prawdopodobnie z tamtych czasów pochodzi jego „nieśmiertelnik”.

Udział w walkach w Afryce potwierdza wydane po wojnie zaświadczenie uprawnień do noszenia Gwiazdy Afryki.

Kazimierz brał udział w walkach pod Monte Cassino, jako żołnierz 1 Kompanii Warsztatowej 3 Dywizji Strzelców Karpackich.

Po wojnie, przez krótki okres – od czerwca 1947 do maja 1948 – pracował dla  Niederlandische Dok en Scheepsbouw maatschappij, amsterdamskiej firmy zajmującej się produkcją i naprawą statków.

Zachowało się kilka zdjęć Kazimierza z tamtych czasów. Na jednym z nich widać go siedzącego na ławce z młodszym bratem, Henrykiem. Henryk, po wojnie zamieszkał w Rugby w Anglii, tam założył rodzinę i mieszkał do końca życia – zmarł w roku 2006.

Zdjęcie zapewne wykonano krótko po wojnie gdyż nad kieszenią munduru Kazimierza widnieją wojenne odznaczenia, ale bez Medalu Wojny, który otrzymał w listopadzie 1946.

A tak wyglądał Kazimierz w 1947 roku. Na kieszeni munduru odznaka 3 D.S.K., ponad nią baretki 8 odznaczeń. Oprócz wyżej wspomnianych jest jeszcze Medal Wojska, otrzymany w listopadzie 1946 brytyjski Medal Wojny, oraz dwa inne, których nie udało mi się zidentyfikować.

W późniejszym okresie, przez wiele lat Kazimierz mieszkał w Anglii, w Chace Hostel w Coventry.  Ale chyba na obczyźnie nie czuł się dobrze. Z zachowanej korespondencji z Konsulatem RP wynika, że już w 1950 roku zabiegał o repatriację.

Ostatecznie popłynął do kraju „Batorym” z Southampton do Gdyni 28 sierpnia 1963.

Resztę życia spędził w rodzinnym Głownie, gdzie zmarł w 1980 roku. Gdy zmarł miałem 10 lat, zapamiętałem „wuja Kazia” jako ekscentrycznego starszego pana, mocno łysiejącego. Pamiętam, że bardzo głośno mówił pewnie na skutek uszkodzenia słuchu, którego doznał na wojnie.